بدون عنوان

امروز ۸آبانماه ۱۳۸۹

مشغول جمع کردن وسایل برای رفتن به منزل دیگه ای هستیم آخه ساخت خونه جدید چندماه فرصت لازم داره که قراره این چندماه خانواده ۲نفری ما که تازگیهاسه نفری شده بهمراه مامان بزرگینای نی نی وعمه سمیه اینا باهم زندگی کنیم. برای من فعلاهمه چیزدرحال تغییره. این یکی دو روز اخیر همش حس می کنم یه چیزی زیرشکمم نبض میزنه اما تامیام بهش دقیق بشم که چیه دیگه تکون نمی خوره. همه می گن اون نی نیه که تکون می خوره امانمیدونم چرا خودم شک دارم. شایدبخاطراینه که اینهمه تغییر رو توی این چندوقت باورنمی کنم. حس غریبی دارم . هنوزنه میشه گفت احساس مادربودن دارم نه میشه گفت ندارم . فقط یه احساس مسئولیت و دلسوزی خاصی نسبت به اون موجودی که توی وجودم داره لحظه به لحظه بیشترشکل می گیره دارم. به طرزفکر حمزه غبطه می خورم چون تونسته خیلی زود خودش روباشرایط جدیدمن وفق بده وبعنوان یک پدر شادی خودش رو ازاینکه یه عضوجدید داره به خانواده دونفری مااضافه میشه ابرازمیکنه بدون اینکه حتی لحظه ای شک کنه. اونقدرمهربونتر وانقدرصبورتر شده که انگار نی نی کوچولویی که هنوزندیدتش داره جلوی چشماش راه میره بازی میکنه میخنده و...

به هرحال هرتحولی که توی زندگی آدمارخ میده ممکنه به اوناشک واردکنه حالابعضیها بااین تحولات زود کنارمیان وبعضیها وقت بیشتری نیازدارن تابااون شرایط کناربیان. ازخدامیخوام به همه ماآدما قدرت درک این تحولات روبده و به ماکمک کنه تابتونیم ازنعمتهایی که به ماداده به خوبی بهرمندبشیم.